Jeepsafari
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Ineke Liem
22 April 2014 | Nepal, Sauraha
De dag erna gingen we samen op jeepsafari in het National Park Chitwan.
Suk een van de gidsen van ons hotel en ook nauw betrokken bij AngelNepal wilde ons graag persoonlijk rondleiden. Wij beiden vinden hem zo een lieve man, heel zorgzaam, heel attent.
Bijzonder was dat we de volgende dag in de praktijk merkten dat heel veel gidsen in het dorp wisten dat we door Suk op safari waren genomen.
De dag begon vroeg met ontbijt om 6 uur en om precies half 7 (bij hem geen Nepali tijd of op z’n Indonesisch : rubberen tijd) vertrokken we te voet naar de controle/betaalpost van de militairen, vlak bij het hotel, om daarna met een kano naar de overkant te gaan.
Naast ons 3tjes alleen de chauffeur van de Jeep. Wat een luxe, gewoon met elkaar bepalen wat je gaat doen/zien.
Sinds ruim een jaar zijn de wegen in het park verhard met steenslag, ik denk ook om het militaire patrouille werk te vergemakkelijken. Zoals Ineke hiervoor al schreef, zijn zij belast met de controle op stropers. De hele rit kom je dan ook militaire posten tegen, waar iedere keer weer al onze gegevens werden opgeschreven. Militairen moeten 2 jaar dienst in de jungle (lijkt me dodelijk saai).
Gelukkig zocht de chauffeur ook wel eens zelfs zijn weg door het gebied, dan krijg je toch veel meer een safarigevoel dan op de half verharde wegen.
Suk had de chauffeur speciaal uitgezocht en al snel bleek waarom, die man zag ook tijdens het rijden zoveel en stopte dan weer de Jeep. Zelfs een grijze hagedis op een grijze boom, zag hij eerder dan Suk.
Ineke had iedere nacht hinder van de verbrandingsrook die in onze kamer kwam, nu zag ze goed hoe het komt. Door het hele reservaat worden in een bepaalde volgorde percelen in brand gestoken om de grond te verbeteren, alleen het gras en het dode hout branden, verreweg de meeste bomen blijven intact.
We zagen al heel snel (overstekende) herten en pauwen, uiteindelijk hebben we heel veel van hen gezien, zoveel dat we er uiteindelijk niet meer voor stopten.
Ook zagen we veel apen in de bomen en op de grond.
Heel af en toe zagen we een (overstekend) wildzwijn.
Het duurde even voordat we de eerste neushoorn zagen, het beest waardoor dit park zijn bekendheid geniet. Deze eerste 2 (moeder en kind) was voor ons onbegrijpelijk hoe Suk ze ontdekt had, in het water tussen het riet, alleen een minimaal stukje rug boven water.
De chauffeur en Suk waren heel voorzichtig (later wordt duidelijk waarom), ik mocht iets dichter naar de beesten, maar Ineke moest echt heel dicht bij de Jeep blijven. Het is wel bijzonder wanneer je moeder-kolos agressief naar je ziet kijken, maar toch geen poot verzet. De vrouwtjes blijken erg agressief te zijn zolang een jong bij hen is.
De safari was ook gelijk een birdwatching, Suk en de chauffeur lieten ons vele vogelsoorten zien, meestal waren ze te snel om te fotograferen. Leuk was ook dat Suk van de meeste de Nederlandse naam wist.
We reden langs een mooi resort, Tiger Top; het contract met het Park was afgelopen, dus moest het resort maar dicht. Nu er een andere regering is, is de hoop dat het snel weer open mag.
Tijdens de picknick zagen we 2 olifanten die normaal worden ingezet voor patrouille, nu mochten ze vrij grazen. Nou, niet echt vrij, de voorpoten waren d.m.v. kettingen met elkaar verbonden, waardoor ze huppelden als een konijn (Stephanie : wat uit de kluiten gewassen Pancake’s ). Het was een mooi, imposant gezicht hoe snel ze met hun slurf graasden en dan weer verder snelden naar een andere plek.
Toen we picknickten vroeg ik Suk of hij wel eens “gedanst” had met een beer, zoals een paar van mijn patiënten. Gelukkig was hem dat niet overkomen.
Maar toen kwam zijn beleefde drama. Ruim een half jaar geleden had Angelique al gemaild dat een van de gidsen was gedood door een neushoorn. Suk was erbij en kon net op tijd achter een boom springen en zag toen hoe de neushoorn, ook onder het oog van toeristen, over zijn collega heen walste. Een verpleegster uit de groep heeft hem heel goed geholpen/verbonden, maar de barre tocht over de slechte weg in de laadbak van een legertruck werd hem door inwendige verbloeding fataal.
Hij heeft hier lang slecht van geslapen, de derde collega is direct gestopt met het werk.
Ineke en ik dachten natuurlijk gelijk aan PTSS, we hebben goed met hem hierover kunnen praten en hebben wel de indruk dat hij nu over het ergste heen is.
Door dit gesprek werd het Ineke ook gelijk duidelijk waarom ze aan Suk merkte, toen ik even alleen ging wandelen, dat hij bang was dat er met mij iets zou gebeuren. Ik had mezelf wel al ingedekt door in de buurt van dikke bomen te blijven, om er achter te springen, de enige manier van zelfbescherming; hij kwam me ook al snel achterna en toen ontstond het gesprek met hem.
April is de beste tijd om tijgers te zien. Het gras is door de verbrandingen jong en dan zie je ze het snelst. Helaas was het ons niet gegund een tijger tegen te komen. Suk had het ook zo gehoopt.
Men zegt hier, dat wanneer je geen tijger ziet, je gewoon terug moet komen om er wel eentje te zien. Sommige gidsen grapten achteraf dat Suk de tijgers had weggestuurd, omdat hij wil dat we terugkomen.
Ineke kon aanvankelijk de grote blijdschap van Jenny niet helemaal begrijpen nadat ze een tijger had gezien in India, nu snapt ze het helemaal.
Ook het zien van een beer was dit keer niet voor ons weggelegd.
We sloten onze rit af met een bezoek aan het Crocodile Breeding Centre. Mooi/goed om te zien hoe ze de populatie krokodillen met steun van het WNF weer op niveau proberen te krijgen.
Wat zien die beesten er gevaarlijk uit zeg, zo klein of groot als ze zijn.
Op het allerlaatste stukje van onze rit zagen we nog een neushoorn op zo’n 20 meter afstand en dat bracht het totaal op 18 gespotte neushoorns. Wat heel veel schijnt te zijn, zoveel dat Suk het ook gelijk aan Angelique mailde.
We kijken terug op een fijne, mooie, gezellige, interessante dag van 11 en half uur, waarbij we de indruk hadden dat het ook voor Suk een ontspannen dagje was, het was leuk om dit met hem te beleven. Hij was nu ook gebieden geweest, waar hij lang niet geweest was.
Bij thuiskomst voelden we ons zo smerig/stoffig dat we gelijk onder de douche gingen, wat voelde dat lekker.
Ineke haar verhaal over het bekkenbodem camp kan mogelijk nog even op zich laten wachten.
Het klikte zo goed tussen de gynaecologe en haar dat ze gelijk na het kamp zijn vertrokken naar de stad van de gynaecologe.
Een stukje heb ik vast gedeeld op onze Facebook-sites.
Suk een van de gidsen van ons hotel en ook nauw betrokken bij AngelNepal wilde ons graag persoonlijk rondleiden. Wij beiden vinden hem zo een lieve man, heel zorgzaam, heel attent.
Bijzonder was dat we de volgende dag in de praktijk merkten dat heel veel gidsen in het dorp wisten dat we door Suk op safari waren genomen.
De dag begon vroeg met ontbijt om 6 uur en om precies half 7 (bij hem geen Nepali tijd of op z’n Indonesisch : rubberen tijd) vertrokken we te voet naar de controle/betaalpost van de militairen, vlak bij het hotel, om daarna met een kano naar de overkant te gaan.
Naast ons 3tjes alleen de chauffeur van de Jeep. Wat een luxe, gewoon met elkaar bepalen wat je gaat doen/zien.
Sinds ruim een jaar zijn de wegen in het park verhard met steenslag, ik denk ook om het militaire patrouille werk te vergemakkelijken. Zoals Ineke hiervoor al schreef, zijn zij belast met de controle op stropers. De hele rit kom je dan ook militaire posten tegen, waar iedere keer weer al onze gegevens werden opgeschreven. Militairen moeten 2 jaar dienst in de jungle (lijkt me dodelijk saai).
Gelukkig zocht de chauffeur ook wel eens zelfs zijn weg door het gebied, dan krijg je toch veel meer een safarigevoel dan op de half verharde wegen.
Suk had de chauffeur speciaal uitgezocht en al snel bleek waarom, die man zag ook tijdens het rijden zoveel en stopte dan weer de Jeep. Zelfs een grijze hagedis op een grijze boom, zag hij eerder dan Suk.
Ineke had iedere nacht hinder van de verbrandingsrook die in onze kamer kwam, nu zag ze goed hoe het komt. Door het hele reservaat worden in een bepaalde volgorde percelen in brand gestoken om de grond te verbeteren, alleen het gras en het dode hout branden, verreweg de meeste bomen blijven intact.
We zagen al heel snel (overstekende) herten en pauwen, uiteindelijk hebben we heel veel van hen gezien, zoveel dat we er uiteindelijk niet meer voor stopten.
Ook zagen we veel apen in de bomen en op de grond.
Heel af en toe zagen we een (overstekend) wildzwijn.
Het duurde even voordat we de eerste neushoorn zagen, het beest waardoor dit park zijn bekendheid geniet. Deze eerste 2 (moeder en kind) was voor ons onbegrijpelijk hoe Suk ze ontdekt had, in het water tussen het riet, alleen een minimaal stukje rug boven water.
De chauffeur en Suk waren heel voorzichtig (later wordt duidelijk waarom), ik mocht iets dichter naar de beesten, maar Ineke moest echt heel dicht bij de Jeep blijven. Het is wel bijzonder wanneer je moeder-kolos agressief naar je ziet kijken, maar toch geen poot verzet. De vrouwtjes blijken erg agressief te zijn zolang een jong bij hen is.
De safari was ook gelijk een birdwatching, Suk en de chauffeur lieten ons vele vogelsoorten zien, meestal waren ze te snel om te fotograferen. Leuk was ook dat Suk van de meeste de Nederlandse naam wist.
We reden langs een mooi resort, Tiger Top; het contract met het Park was afgelopen, dus moest het resort maar dicht. Nu er een andere regering is, is de hoop dat het snel weer open mag.
Tijdens de picknick zagen we 2 olifanten die normaal worden ingezet voor patrouille, nu mochten ze vrij grazen. Nou, niet echt vrij, de voorpoten waren d.m.v. kettingen met elkaar verbonden, waardoor ze huppelden als een konijn (Stephanie : wat uit de kluiten gewassen Pancake’s ). Het was een mooi, imposant gezicht hoe snel ze met hun slurf graasden en dan weer verder snelden naar een andere plek.
Toen we picknickten vroeg ik Suk of hij wel eens “gedanst” had met een beer, zoals een paar van mijn patiënten. Gelukkig was hem dat niet overkomen.
Maar toen kwam zijn beleefde drama. Ruim een half jaar geleden had Angelique al gemaild dat een van de gidsen was gedood door een neushoorn. Suk was erbij en kon net op tijd achter een boom springen en zag toen hoe de neushoorn, ook onder het oog van toeristen, over zijn collega heen walste. Een verpleegster uit de groep heeft hem heel goed geholpen/verbonden, maar de barre tocht over de slechte weg in de laadbak van een legertruck werd hem door inwendige verbloeding fataal.
Hij heeft hier lang slecht van geslapen, de derde collega is direct gestopt met het werk.
Ineke en ik dachten natuurlijk gelijk aan PTSS, we hebben goed met hem hierover kunnen praten en hebben wel de indruk dat hij nu over het ergste heen is.
Door dit gesprek werd het Ineke ook gelijk duidelijk waarom ze aan Suk merkte, toen ik even alleen ging wandelen, dat hij bang was dat er met mij iets zou gebeuren. Ik had mezelf wel al ingedekt door in de buurt van dikke bomen te blijven, om er achter te springen, de enige manier van zelfbescherming; hij kwam me ook al snel achterna en toen ontstond het gesprek met hem.
April is de beste tijd om tijgers te zien. Het gras is door de verbrandingen jong en dan zie je ze het snelst. Helaas was het ons niet gegund een tijger tegen te komen. Suk had het ook zo gehoopt.
Men zegt hier, dat wanneer je geen tijger ziet, je gewoon terug moet komen om er wel eentje te zien. Sommige gidsen grapten achteraf dat Suk de tijgers had weggestuurd, omdat hij wil dat we terugkomen.
Ineke kon aanvankelijk de grote blijdschap van Jenny niet helemaal begrijpen nadat ze een tijger had gezien in India, nu snapt ze het helemaal.
Ook het zien van een beer was dit keer niet voor ons weggelegd.
We sloten onze rit af met een bezoek aan het Crocodile Breeding Centre. Mooi/goed om te zien hoe ze de populatie krokodillen met steun van het WNF weer op niveau proberen te krijgen.
Wat zien die beesten er gevaarlijk uit zeg, zo klein of groot als ze zijn.
Op het allerlaatste stukje van onze rit zagen we nog een neushoorn op zo’n 20 meter afstand en dat bracht het totaal op 18 gespotte neushoorns. Wat heel veel schijnt te zijn, zoveel dat Suk het ook gelijk aan Angelique mailde.
We kijken terug op een fijne, mooie, gezellige, interessante dag van 11 en half uur, waarbij we de indruk hadden dat het ook voor Suk een ontspannen dagje was, het was leuk om dit met hem te beleven. Hij was nu ook gebieden geweest, waar hij lang niet geweest was.
Bij thuiskomst voelden we ons zo smerig/stoffig dat we gelijk onder de douche gingen, wat voelde dat lekker.
Ineke haar verhaal over het bekkenbodem camp kan mogelijk nog even op zich laten wachten.
Het klikte zo goed tussen de gynaecologe en haar dat ze gelijk na het kamp zijn vertrokken naar de stad van de gynaecologe.
Een stukje heb ik vast gedeeld op onze Facebook-sites.
-
22 April 2014 - 11:04
Peter :
Indrukwekkende verhalen en prachtige foto's!
Zo te lezen genieten jullie van "werk", het land en de mensen.
Groet,
Peter -
22 April 2014 - 18:10
Theo Wegh:
Henk, je onderschriften van de foto's zijn echt jouw stijl. Nog veel succes de komende dagen en goede terugreis, groet Theo -
22 April 2014 - 18:41
Hellen:
altijd weer leuk om jullie belevenissen te lezen.succes met de rest van de reis. Liefs van Hellen -
22 April 2014 - 18:49
Lieke:
Wat een leuk verslag weer. Lijkt mij erg bijzonder om zoveel dieren in het wild te zien!
Lieve groetjes,
Lieke -
22 April 2014 - 18:53
Trudy:
Wat indrukwekkend om zo'n safari te maken.
Geniet nog van jullie laatste weekje.
liefs van Trudy -
22 April 2014 - 20:12
Louise En Udo.:
wat een belevenissen daar en goed zo jullie verhalen en fraaie foto's te lezen/zien.
echt heel bijzonder alles.
geniet en werk nog met veel plezier! fijne terugreis en wel thuis. groetjes.
Louise en Udo. -
22 April 2014 - 23:58
Miek:
Hoi Ineke en Henk,
Eengeweldige reis maken jullie...
Spannend,indrukwekkend en geweldige foto's!!!!
Goede vlucht terug, en we horen vast nog meer verhalen..
Groetjes he en geniet nog wat! -
23 April 2014 - 00:01
Helen:
Hartstikke leuke verslagen en prachtige foto's!!!!!!!!de dieren in Nepal doen zeker niet onder voor het wild in Afrika. Wat vliegt de tijd he.
Groetjes, Helen -
23 April 2014 - 00:01
Helen:
Hartstikke leuke verslagen en prachtige foto's!!!!!!!!de dieren in Nepal doen zeker niet onder voor het wild in Afrika. Wat vliegt de tijd he.
Groetjes, Helen -
23 April 2014 - 00:01
Helen:
Hartstikke leuke verslagen en prachtige foto's!!!!!!!!de dieren in Nepal doen zeker niet onder voor het wild in Afrika. Wat vliegt de tijd he.
Groetjes, Helen -
23 April 2014 - 04:56
Ria Schreuder:
wat fijn dat jullie het zo mooi hebben ,en als je terug zijn zieik jullie weer veel plezier nogxx -
23 April 2014 - 20:01
Bert En Tiny:
Pas op met wilde dieren! Achter een boom is niet goed genoeg, eigenlijk moet je in een boom klimmen. Kun je dat?
Wij hebben in Afrika een aantal Safari's gedaan in Kenia en Zuid-Afrika. Het was absoluut verboden de bus of jeep te verlaten. Zelfs niet voor een foto. Een neushoorn ziet er sloom uit maar een neushoorn kan een jeep bijna bijhouden. Ze zijn ongelofelijk sterk. Het zijn net tanks. Ze zetten zo een autobusje op zijn zijkant.
Plaatselijke begeleiders weten niet altijd hoe de dieren zich gedragen in de praktijk. Ook gaan ze regelmatig te ver mee in de wensen van de toeristen die er totaal geen verstand van hebben.
Ik sta versteld dat er in Nepal wandelingen in het park mogen. Ik heb even gegoogeld en toen bleek dat dodelijke ongelukken niet zeldzaam zijn. Ook Lonely Planet waarschuwt.
Kijk ook uit voor de slurf van een olifant. Als je in de weg loopt en ze voelen zich bedreigd, nemen ze je op de slurf en gooien je een eind weg. Vaak met dodelijke afloop. Ik heb meegemaakt dat een olifant de weg versperde. Auto's moesten net zo lang wachten totdat de olifant verder ging lopen. Ze kunnen met hun slurf zo een auto omver gooien.
Als je tijgers wilt zien, zorg dan voor een auto die dicht is. Als je pech hebt, word je anders al fotograferend uit je open jeep getrokken. -
24 April 2014 - 15:51
Wilma Pot:
Met veel plezier jullie belevenissen gevolgd. Met mooie indrukwekkende foto,s.
En wat een enorme inzet van alle vrijwilligers en lokale bevolking.
Lieve Henk en Ineke ik bewonder jullie zeer. Een goede reis naar huis gewenst. -
25 April 2014 - 22:19
Truus:
Ik heb bijna alles achter elkaar gelezen en bekeken, omdat het internet op de praktijk steeds te traag was. Heel erg indrukwekkend wat jullie allemaal zien en meemaken. Ben benieuwd naar de camp-ervaringen van Ineke! En Henk, ik zie je 11 juni voor de herhaling reanimatie bij Marjanne Buskermolen. Het was grappig om via deze blog te ontdekken dat ik 'de vriend van Ineke" en aantal keren ontmoet heb :-)
Groetjes! -
27 April 2014 - 14:04
Gerda:
de tijd vliegt, nog even en dan vliegen jullie alweer terug.
wens jullie nog een goede tijd de komende dagen en een goede thuisreis!
groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
